yak bi cigara

Vapur iskeleye yanaşırken aşağı iniyorum, dikiliyorum kalabalığın içine, hemen sağımda karayağız bir genç yakıyor sigarasını.
Duman da tabii soluğu benim suratımda alıyor! Nasıl da severim şu dumanın yüzüme çarpmasını!
Vapur yanaşırken de artık içmeyin be kardeşim şu mereti! 20 dakka boyunca armut mu topladın? diye içimden söylenerek yüzüme gelen dumanı savuruyorum elimle. Bir de görsün diye gereğinden fazla sallıyorum elimi.
Ama bir kaç defa daha sallamam gerekiyor ki, nihayet farkediyor. Sigarayı aşağı mı tutuyor, söndürüyor mu ilkin göremiyorum ama dumanı gelmiyor artık suratıma. Tabii mutlu mesut bir şekilde vapurun kıyıya yanşamasını beklemeye başlıyorum. Tam inerken de dönüp teşekkür ediyorum.

Bundan sonraki enstantane bir film karesinden tamamen apartma sanki: Adam yüzüme bile bakmadan başını "bir şey değil" manasında kısa bir süre için eğiyor.

Nasıl bir kültürün içinden geliyor ki, kadının yüzüne bile bakmaktan çekiniyor? Vay be! Hem de İstanbul'un orta yerinde...
Bakakalıyorum karayağızın ardından.