prag'ın dilencileri

geçen sene gayrı ihtiyari (o nasıl oldu diyeceksiniz, söyliyeyim: uçağım almanya'ya giderken prag'da düşüverdi de, tek kurtulan bendim...) tarihin en güzel kentlerinden birine uğradım.

ne zamandır anlatmak istiyordum bu komik seyahatimi, kısmet bugüneymiş.
aslında tefrika etmek suretiyle ayrı başlıklarla devam edebilirim, böylece insanlık prag kenti'nin gerçek yüzünü de sayemde tecrübe eder (ah ah insanlık için feda olayım bee).

şehir avuç içi kadar bir yer olduğundan bir günde tümünü gezmek mümkün, işte o tüm gün içerisinde rastladığım bilumum dilencilerin duruşları beni çarpmıştı. secde eder bir halde saatlerce durmaları ile teslimiyetlerini mi ifade ediyorlardı, yoksa müşkül durumlarının boyutunu mu anlatmaya çalışıyorlardı karar veremedim.
pek çoğunun da köpeği de vardı yanında. onların duruşları neyse ki daha rahattı da, bir de onlar için üzülmek zorunda kalmadım.

sadece ikisinin fotoğrafını çekmiş olmamın bir sebebi de, bu denli teslimiyet içeren, en dipte olduğunu açıkça ilan eden bir duruşun çekinmeme sebep olmasıydı.

tepeden bakanın yabancılık duygusunun yanı sıra (burada tepeden bakmak, hor görmek manasında değildir), saygının ve acıma hissinin karışımıyla bir nevi anlayamama hali.
kendi kültürümüzde alışkın olduğumuz dilenci davranışından uzak olması, yani sözle ve hatta yolunuzu kesmek suretiyle yapılan dilenci taciziyle hiç bir alakası olmaması etken elbette.

acımasız bir açıdan düşünülecek olursa da bu bağlamda başarılı bir strateji gibi görünüyor, çünkü hedefine varıyor: itinayla hiç birini bir kaç bozukluk atmadan geçemedim.

bu duruşlarının tarihi veya dinsel bir kaynağı vardır muhakkak, ancak ben bulamadım (epey araştırmama rağmen), bilen varsa, bana da bildirirse sevinirim.

bu yazım biraz ciddi kaçtı, farkındayım, ama açıkçası, beni bu denli etkileyen bir anıya sarkazm yakışmayacak gibiydi...