eve taşın, komşuyla kaşın

Yeni apartman müthiş alem bir yer, henüz nasıl dedikodusunu yapmadım her birinin, ben de bilmiyorum. Neyse yanaşın az, hemen akatarayım hadiseleri:

Kapı komşum: yalnız yaşayan bir kaçık! Henüz bir adet kaçıklığı dışında bir şey görmüş değilim, ama kapıcı bile kaçık olduğunu söylediğine göre var bi nane. Bana denk gelen yegane kaçıklığı, sokak kapsının anahtarını kullanmaya üşenip benim zili çalmasından ibaret. Bahanesi de: "Sokak kapsının anahtarını almayı unutmuşum!" Vay be, demek ki iki anahtarı ayrı taşıyor, üstelik evin anahtarını unutmuyor amcam! Helal olsun!
Onun için de bir güzellik düşünüyorum... Ama sizlerin de güzel bir önerisi varsa deneyebilirim elbette!

İki kat üstümdeki komşu: Bir işim düştü, kapılarını çaldım. Uzun bir süre tıkırtılar duyuldu, gözetleme deliği karardı durdu. Ben de farkında değilmiş gibi sağıma soluma bakındım. Sonra "kim o?" sesi geldi, izah ettim. 5 dakika daha gözetleme deliği karardı, tıkırtılar geldi. Ama kapı açılmadı. Tam gitmek üzereydim ki kapızinciri üzerinde kalmak suretiyle kapı aralandı. Aralıktan görebildiğim kadarıyla oniki - on üç yaşlarında bir velet evde yalnız olduğunu söylüyordu. Durumu izah ettim, balkonlarından kendi balkonuma bakmamı gerektiren bir durum vardı. Çocuk kös kös baktı sadece. İçeriden "kim o?" bağırtısı geldiyse de bizimki tınmadı. Pantolon cebimde duran ellerime baktı sonra. Kendimi karakolda sorguya çekiliyormuş gibi hissettim. Ellerimi gösterdim, elimde bir şey yok manasında... Yoksa arkamda sakladığım kalaşnikofu mu gördü ne...
"Açar mısın kapıyı?"
Çocuk hiç bir şey demeden kapadı. Beş dakika daha bekledim, belki zinciri açmak için kapamıştır diye... Yani pozitif düşün, salak yerine kon meselesi hasıl oldu açıkçası...
Sonunda vazgeçip aşağıya indim. Derken bir kadın sesi, "kimdi o" diye merdiven aralığına seslendi. Aynı ev mi acep diye tırmandım tekrar. Bu sefer annesi kapıyı açmış bakıyordu.
"Kusura bakmayın tuvaletteydim de."
Afferin...