seni özledim

üçtür, etrafına o derme çatma çitin yapılıp yapılmadığına bakmaya gidiyordum.
İşte o üçüncü kez, yine çiti kontrol etmeye gidiyorum derken aslında ve belki de ilk defa gerçek anlamda seni ziyarete geldiğimi farkettim sonra, cuma günkü gelişimle.

kuran okunuyordu dört bir yandaki hoparlörlerden.
çam ağaçlarının serin gölgesinde baştan karaların cirit attığı, makineme poz vermek istercesine yolumu kestiği o uzun bahçeden yürüdüm ve henüz pek bir ağacın olmadığı yeni bölüme vardım.

toprağın güneşten kurumaya başlamıştı. suyunu döktüm. pvc şişeden düşen son damlayla birlikte yüreğim de düştü yanına baba. yığıldım.

halbuki son gelişimde mezarına yakın yerde tilki gördüğümü anlatacaktım sana. fotoğrafını çekme umuduyla peşinden seyirttiğimi ve beceremediğimi de.
ne de çok severdin belgesel kanallarına bakmaya.

ama anlatamadım. dilimden "babacığım" dışında bir kelime dökülmedi.

boylu boyunca yatıyordun orada ve ben o tatlı kelini öpemedim. yumuşacık sakalına dokunamadım.

- tonton babam
- tonton kızım
nasıl da yüzünde güller açardı bana cevap verirken. hele seni gördüğüm o son pazar akşamı, hani bana demiştin ya "sen benim hem anam hem babamsın!". aklımdan çıkmıyor gözlerindeki o ışık.

- hadi baba desene yine! tonton kızım desene!
- hadi be tatlı babacığım, çok oldu ama bu kadar tembellik, hadi kalk da eve gidelim be tontonum!

kalkmadın. yine inadın tuttu, dinlemedin beni işte. ama söz vermiştin!?
yine yalancıktandı, değil mi?

yüreğimi o kurumuş toprağın altında bırakarak döndüm İstanbul'un koca boşluğuna.

üstelik bugün anneler günü, annemi de ağlattım telefonda.