rahat uyu tontonum

Tam derse girdim, bir telefon, baktım evden, bir panik açtım. Ağabey hazreti ağlıyor,
"Çabuk gel kardeşim...!"
"Ne oldu?"
"Babam..."
Duymak istiyorum, beyazın üzerinde kapkara bir leke kadar görünür olsun istiyorum.
"Öldü mü?"
"Evet!" Boğazım düğümleniyor. Koridorda kaçacak bir delik arıyorum. Yanaklarım ıslanıyor, önümü göremiyorum.
"Ne olur bunun gerçek olmadığını söyle!" diye bağırıyorum almanca. Sanki halimden anlamıyor kimse kafayı sıyırdığımı... Sanki almanca sorarak gizliyorum kara haberi...

Dersliğe geri dönüp iptal ediyorum dersi, öğrenciler kocaman bakıyor bana. Haberi veriyorum. Bir an önce toparlanıp havaya karışmak istiyorum. Bulut olmuk, buharlaşmak, görünürlükten uzak, cisim değiştirmek...
Sonra annemi arıyorum, bir umut! Fareyi deve yapan kardeş hazretin yine abarttığını duymak istiyorum.
Annem, "Nabzı atmıyor, nefes almıyor. Ambulansı aradım yoldalar" diyor.
Umutlanıyorum. Komada işte, bir anlık bir şey bu, anlayamadılar nabzını, yanılıyorlar.
Sonra teyzemi arıyorum. Sakin kadındır, o hele anlasın durumu.
10 dakika sonra geri arıyor teyzem.
"Ambulansa gerek kalmamış."

Dört bir yana dönüyorum. Dört bir yanda yazıyor işte artık, duvarların üzerinde, masamın üzerinde, kapıda, ellerimde... beyazın üzerinde kapkara bir leke gibi yazıyor...

Kaç saat geçiyor, yollar uzuyor.
Babam hemen yandaki komşu şehirde değil sanki, ülkenin diğer ucuna kaçmış, bitmiyor yol, bitmiyor yanaklarımdan yakan bu acılık, beynim zonkluyor, yüreğim zonkluyor ama hep bir umut, son bir umut...
Şehir görünüyor önümde, nefesim daralıyor, kapkara gerçeğe her adım yanaştıkça geri dönüp kaçasım geliyor.

Giriyorum eve, ev dolu, bir sürü insan. Yüzüme bakıyorlar, bir şeyler söylüyorlar, duymuyorum.
Yatak odasının kapısı açık, yerde pembe bir çarşaf, kabartı.
Kaldırıyorum: babam.

Dişleri yok ağzında, başına bir tülbent bağlanmış, gülümsüyor gözleri kapalı. Öpüyorum, kokluyorum. Babam kokuyor. Sakalını seviyorum. Babamın yumuşacık sakalı.
Upuzun kaşlarını düzeltiyorum.
"Tontonum"
Sarılıyorum.
Başımda sesler, bir şeyler söylüyorlar. Omuzlarımdan tutuyor biri.
"Bırakın sarılayım, bırakın babamı bana."
Sokuluyorum koynuna.
Babam yumuşacık fısıldıyor, tıpkı onu son gördüğüm pazar akşamında olduğu gibi: "Sen benim hem anam hem babamsın."
İçimden kocaman bağırıyorum, kulaklarım acıyor.
"Babaaaaa!"


Gerek varlığıyla, gerek sözüyle yanımda olduğunu hissettiren tüm dostlara teşekkür ederim. Sağolun! İyi ki varsınız.